بررسی اثر بخشی آموزش مثبت اندیشی بر خودپنداره و سازگاری دانش آموزان بینا و نابینای شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسی آموزش اثر بخشی مثبت اندیشی بر سازگاری و خودپنداره دانش آموزان بینا و نابینای شهر تهران انجام گردید. پژوهش مورد مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل انجام پذیرفت. نمونه مورد نظر از جامعه آماری که شامل تمام دانش آموزان دختر دبیرستانی بینا و نابینا مشغول به تحصیل در دبیرستانهای تهران بودند انتخاب گردید. 40 دانش آموز بینا(20 نفر آزمایش و 20 نفر کنترل)به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و22 دانش آموز نابینا( 11نفر آزمایش و 11 نفر کنترل) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردیدند. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه خودپنداره راجرز، پرسشنامه سازگاری دانش آموزان دبیرستانی(aiss) و بسته آموزشی مثبت اندیشی است. نتایج آزمون با استفاده از آزمون کوواریانس، پس از ارائه پیش آزمون و ده جلسه آموزشی و پس آزمون نشان داد 1. آموزش- مثبت اندیشی بر سازگاری دانش آموزان بینا موثر است. 2. آموزش مثبت اندیشی بر سازگاری دانش آموزان نابینا موثر است. 3. آموزش مثبت اندیشی بر خودپنداره دانش آموزان بینا موثر است و 4. آموزش مثبت اندیشی بر خودپنداره دانش آموزان نابینا موثر است. به طور کلی نتایج تحقیق حاکی از آن است که آموزش مثبت اندیشی بر خودپنداره و سازگاری اثر مثبت معنادار دارد.